Archives

Het politiek systeem lijkt failliet en de periferie loopt vast in haar katalyserende functie

Wie hart heeft voor de samenleving volgt nauwgezet de kritische denkers van onze tijd. Op nieuwsplatformen en sociale media vinden wij realistische analyses. Deze beschouwingen lijken aan dovemansoren gericht: gevestigde standpunten worden gepresenteerd als absolute waarheid en de kritische geluiden worden negatief geframed. Het gevolg is dat een constructieve vergelijking van standpunten wordt vermeden. Dit laatste noem ik ‘comparitie’ – een inhoudelijke en op waarheid gerichte uitwisseling om tot een hoger niveau te komen.

Kortom partijen komen niet tot een vergelijk dat tot oplossingen leidt voor inmiddels slepende problemen. Zie de misstanden op het vlak van immigratie, de multiculturele samenleving en de Europese Unie. Kijk ook naar het geopolitieke beleid ten aanzien van niet-Europese landen, de oplopende kosten van de zorg, de inflatie van het onderwijs, en meer.

Dit alles heeft ertoe geleid dat ik als innovatief ondernemer met een groep ondernemers – na jaren van
voorbereiding – heb besloten om een platform te lanceren. Het doel hiervan is om zelfredzaamheidsdiensten aan te bieden. Op dit platform worden verhalen uit de samenleving verbonden aan tools die leiden tot zelfredzaamheid en weerbaarheid. Hiermee worden kritische denkers direct aan burgers gekoppeld. Zo komen burgers en innovatieve ondernemers tot oplossingen die antwoord bieden op de huidige maatschappelijke problemen die kritische denkers aansnijden. Kortom we slaan de politiek gewoon over.

De vragen die ik eerst voor mijzelf heb beantwoord – nog voordat ik tot het besluit kwam om een platform te lanceren – zijn als volgt:

Allereerst de vraag of gevestigde politieke regeringspartijen onmachtig danwel onwelwillend zijn om te komen tot een comparitie met de kritische denkers van onze samenleving. 
Om deze vraag te beantwoorden dienen we eerst de essentie van het politieke business model te analyseren om zo vast te stellen welke prikkels verantwoordelijk zijn voor het resultaat van ons politieke systeem. De essentie van politiek is in wezen het uitlichten van problemen om vervolgens potentiële kiezers te overtuigen dat op basis van het verkiezingsprogramma de desbetreffende problemen opgelost zullen worden. Als we deze redenering doortrekken komt het er feitelijk op neer dat politieke partijen garen spinnen bij problemen die tot grote onrust leiden bij de burger. Hoe groter dergelijke problemen zijn, des te groter de kans hier politiek munt uit te slaan. Ergo wanneer er geen problemen zijn die tot grote onrust leiden is het verdomd lastig om tot een goede politieke campagne te komen die gegarandeerd leidt tot veel stemmen.

Verder is het binnen dit model verstandig om de problemen nooit helemaal op te lossen, zolang je voor de volgende verkiezingen maar een schuldige kunt aanwijzen die niet geassocieerd wordt met jouw partij, zoals je coalitie partner.
Wanneer je deze lijn doortrekt is het ook voor te stellen dat in de coalitie onderhandelingen een partij er alle belang bij heeft om dát deel van de verkiezingsprogramma’s toe te kennen aan de coalitiepartner dat door de kiezer geassocieerd wordt met de kernwaarden van de desbetreffende partij, mits deze tevens haaks staan op de kernwaarden van de eigen partij. Zoals het toelaten van meer vluchtelingen door een linkse gevestigde partij. Zodat in de regeringsperiode al langzaam toegewerkt kan worden naar het afzetten tegen de coalitiepartner. Kortom stem op ons en maak ons nóg groter zodat we eindelijk wel wat kunnen doen aan de grote problemen die door onze coalitie partner zijn blijven liggen.

Eventuele nieuwe politieke partijen die schijnbaar kritisch zijn hebben ook te maken met de onmacht of onwil van de gevestigde politieke partijen. De daadkracht van deze kritische nieuwe partij is namelijk gebonden aan de werking van het politieke systeem. Door ons meerpartijenstelsel en het toenemend aantal partijen wordt het steeds lastiger om opgenomen te worden in de uiteindelijk te vormen regering. Gevestigde partijen sluiten onder het mom dat een nieuwe partij te extreem is, ook al is zij de tweede partij van Nederland, deze partij gewoon uit van regeringsdeelname. Als ze al besluiten om deze nieuwe partij mee te nemen in de coalitie onderhandelingen vindt achter de schermen door hoge ambtenaren sabotage plaats door simpelweg te stellen dat ze het programma van deze partij niet gaan uitvoeren. Met als logische gevolg dat de coalitie onderhandelingen worden afgebroken en er uiteindelijk weer een kabinet gevormd wordt met gevestigde bestaande partijen. Sommigen daarvan ziin ook nog eens als verliezer uit de verkiezingen gekomen.

Een nog extremere vorm van onmacht of onwil demonstreerde de Italiaanse president Mattarella die in het formatieproces van eind mei 2018 weigerde de euroscepticus Paolo Savona te benoemen als minister van Financiën. Om terug te komen op de vraag is het onmacht of onwil: aan u als lezer de keuze…

De volgende vraag die zich voordoet is: waarom kan en / of wil de periferie die een katalyserende / corrigerende functie dient te hebben geen vuist maken? 
Onder periferie versta ik enerzijds de mainstream journalistiek en anderzijds de non-conformistische journalistieke platformen en schrijvers en filosofen. De laatstgenoemde groep kenmerkt zich door een ongekende bevlogenheid, betrokkenheid en een sterke wil een corrigerende invloed te hebben op de koers van ons land. De mainstream journalistiek vertegenwoordigt de bestaande zuilen en de bijbehorende agenda’s. De meest in het oog springende actualiteitenprogramma’s die de grootste invloed hebben op de publieke opinie en die de aandacht vestigen op door henzelf gedefinieerde problemen zijn programma’s als Pauw, Jinek, DWDD en Nieuwsuur. Al deze programma’s vertegenwoordigen de socialistische zuil oftewel de linkse kerk en worden notabene gefinancierd met publiek geld. Resultaat is een zeer eenzijdig en vaak gemanipuleerd beeld van maatschappelijke problemen en de bijbehorende oplossingen.

De non-conformistische journalistieke platformen en schrijvers en filosofen die een tegengeluid willen laten horen om te komen tot in ieder geval een vergelijk, beschikken niet over de publiek gefinancierde budgetten en publieke zendtijd. Hierdoor is er sprake van een non-level playing field. Men kan dus spreken van een eenzijdig en vaak manipulatief beeld van de actualiteit dat burgers voorgeschoteld krijgen via de publieke omroep en de ondersteunende media platformen.
Daarnaast worden de non-conformistische journalistieke platformen en schrijvers en filosofen geconfronteerd met een politiek ecosysteem waarover, zoals hierboven beschreven, de gevestigde partijen beschikken om hun politieke agenda te realiseren.

Dit ecosysteem bestaat uit drie onderdelen:

1. Media Platform (zoals de publieke omroep)
2. Doctrine Platform (zoals het onderwijssysteem met de bijbehorende literaire canon)
3. Systeembescherming van doctrine (zoals het meerpartijenstelsel)

Wanneer je als kritisch denker, schrijver of journalist jezelf in het maatschappelijk debat mengt, word je geconfronteerd met deze handicap of, spreekwoordelijk gezegd, een slechtere wapenuitrusting om ten strijde te trekken. Dit betekent dan dat je twee keuzes hebt om, zonder van de geeuwhonger om te komen, je volledig toe te leggen op het vervullen van je katalyserende functie. De eerste keuze is om onderdeel te worden van het systeem. Thierry Baudet heeft voor deze route gekozen. Het schrijven van boeken en het geven van lezingen en optredens op de televisie boden bij lange na niet een stabiele financiële basis waarover schrijvers/denkers beschikken die wel namens het establishment optreden. Deze groep schrijvers wordt gevoed door subsidies en vriendendiensten. Thierry Baudet heeft dus de stap gezet om als partij in de kamer en daarmee in het geld te komen – wat nog te begrijpen is ook – om zijn vak als schrijver en denker te kunnen blijven uitoefenen.
De tweede keuze – in een tijd waar de periferie in de houdgreep zit van de mediabescherming, doctrine bescherming en systeembescherming – is het opzoeken van een vrij speelveld om te komen tot oplossingen voor burgers.

Een vrij speelveld:
Dit vrije speelveld dient zich meer dan ooit tevoren aan. Dit komt door de volgende ontwikkelingen. Allereerst leven we in een tijd waarin de overheid niet in staat blijkt de randvoorwaarden (waaronder het immigratie vraagstuk en het gasbaten beleid van de afgelopen 60 jaar) te creëren die de onrust wegneemt en die daar faciliteert waar de burger zich onmachtig voelt. Bijvoorbeeld door het actief voeren van de discussie over het falen van het concept van de multiculturele samenleving. We zien dat de overheid zich steeds verder terugtrekt sinds de jaren ‘90, blijkend uit privatisering van de ziektewet, ziekenfonds, aanpassingen in WAO, en meer.

De overheid komt vervolgens met een marketingconcept genaamd participatiemaatschappij om hun falen te maskeren. Dit concept dat tegelijkertijd betekent dat je als burger net zoveel belasting en premies blijft betalen als voorheen, houdt verder in dat het pakket van taken/diensten van de overheid wordt uitgekleed en kwalitatief minder wordt. Kortom je betaalt als burger hetzelfde en je krijgt er beduidend minder voor terug. Sterker nog: zoek het lekker zelf uit, of val maar terug op de zorgverantwoordelijkheid van je directe omgeving. Oftewel de participatiemaatschappij avant la lettre van voor de oorlog. Dit is namelijk waar we op af stevenen. De verzorgingsstaat is door de verslechtering van de verhouding werkenden – niet werkenden en de verslechtering van de demografische druk door visieloos overheidsbeleid niet te handhaven.

Een andere ontwikkeling is dat je het spel van verandering enkel kunt spelen als je opgenomen wordt door het establishment. Eenmaal opgenomen in een verouderd systeem dat niet de dynamiek van de huidige samenleving kan managen ga je vervolgens strijdend ten onder in het grote moeras. Kortom de periferie die hart voor de samenleving heeft, heeft geen andere keuze dan het vrije speelveld op te zoeken. Een speelveld waar realistisch denken niet op zichzelf staat en als ultiem doel gezien wordt maar juist gekoppeld wordt aan oplossingen die burgers zelfredzaam maakt. Wegstappen dus van een speelveld waar iedereen stiekem de bal in zijn handen pakt om deze vervolgens te verbergen, naar een speelveld waar je met de bal aan de voet de vrije ruimte kunt vinden en vanuit dat overzicht medespelers kunt aanspelen die hetzelfde doel voor ogen hebben. Dit doel is de Nederlandse samenleving economisch-maatschappelijk duurzaam en sterker maken om zo tot een alternatief te komen voor het verval van onze verzorgingsstaat die eens symbool stond voor de voorspoed van ons land.

Het vrije speelveld:
Dit gaat uit van een platform voor transparante diensten die burgers zelfredzaam maakt en een alternatief biedt voor onontkoombare risico’s die de overheid en/of de markt niet naar tevredenheid afdekt. Dit platform koppelt de realistische verhalen uit de samenleving direct via een slimme techniek aan de relevante zelfredzaamheidsdiensten. Kortom ‘content’ in combinatie met context. De bezoeker van het platform leest een verhaal of bekijkt een interview en zal bij herkenning van het verhaal en het probleem direct gestuurd worden naar de desbetreffende zelfredzaamheidsdienst. Ook kunnen bezoekers van het platform diensten aanbrengen die tot zelfredzaamheid leiden naast de verhalen die ze kunnen delen. Hiermee is het platform een organisch groeiend geheel dat per land door de burgers in samenwerking met kritische denkers en schrijvers gebouwd wordt. Dit alles op basis van een gezond verdienmodel, waardoor de continuïteit van de dienstverlening gewaarborgd blijft. De prijzen en diensten zijn van dien aard dat dit voor een breed publiek toegankelijk is.


 Mijn oproep aan de mensen met hart voor de samenleving – in het bijzonder de kritische realistische denkers, ondernemers, schrijvers en burgers – is de volgende: “Kom naar het vrije speelveld en koppel realistische verhalen direct aan bestaande en innovatieve oplossingen die leiden tot zelfredzaamheid”
 Het platform staat klaar!:
 www.exovatio.com